Laatst bijgewerkt op 2023-03-29 om 23:11:04

Voor een tijdelijke huurovereenkomst op grond van de Leegstandwet is een vergunning vereist. Deze kan door het college van burgemeester en wethouders (B en W) verleend worden. Het is niet verplicht om een afschrift van de vergunning bij de overeenkomst te voegen. De wet stelt immers wél dat een vergunning op grond van verhuring op grond van de Leegstandwet moet zijn afgegeven, maar vereist niet dat een afschrift van deze vergunning door de verhuurder bij de huurovereenkomst is gevoegd (Hof Den Bosch arrest 2 september 2014, ECLI:NL:GHSHE:2014:3354).

Uit het vonnis van de rechtbank Noord-Nederland van 8 mei 2020 (ECLI:NL:RBNHO:2020:3429) wordt duidelijk dat de reden bij de afgifte van de vergunning bepalend is voor de verhuring op grond van de Leegstandwet. Als er een vergunning is verleend op grond van verkoop van de woning en de eigenaar besluit gedurende de periode waarvoor een vergunning is verleend de woning uit de verkoop te halen, dan blijft er sprake van een rechtsgeldige vergunning op basis van de Leegstandwet. Dit blijkt ook uit een vonnis van de voorzieningenrechter van 27 februari 2020 van de rechtbank Gelderland, locatie Arnhem (ECLI:NL:RBGEL:2020:1615). De huurder betoogde in deze zaak dat een bedrijfswoning niet onder de Leegstandwet zou vallen. De huurder had zelf geen enkele betrokkenheid met het bedrijfsterrein waarop de woning stond. Een bedrijfswoning die niet als zodanig wordt verhuurd valt immers gewoon onder de beschrijving van artikel 15 en 16 Leegstandwet.  Verder wenste de huurder huurbescherming te genieten. Daartoe moest de vergunning ongedaan gemaakt worden. Volgens de huurder was het nooit de bedoeling geweest om de woning te verkopen.  De vergunning was destijds rechtsgeldig verleend. De woning stond daadwerkelijk te koop tijdens verhuring van de woning. De rechter toetst doorgaans niet een onaantastbaar verleende vergunning. Dit geniet alleen uitzondering als de gemeente op valse voorwendselen de vergunning heeft verleend. Op basis van deze gegevens kon B&W de vergunning niet intrekken.  Uit deze uitspraak blijkt bovendien dat de vergunning is verbonden aan de woning en niet aan de aanvrager. Mocht de woning tussentijds worden verkocht, dan gaat de vergunning dus over op de nieuwe eigenaar. Als deze nieuwe eigenaar de woning niet meer wenst te verkopen, maar de vergunning nog enige jaren loopt, dan zal de nieuwe eigenaar niet opnieuw op basis van deze vergunning kunnen verhuren als de lopende verhuring is geëindigd en de vergunning nog enige tijd geldig is. Dit loopt dan tegen de regel van artikel 3:13 BW (misbruik van recht) aan. In dit artikel staat immers dat er sprake is van misbruik van recht als de bevoegdheid voor een ander doel wordt gebruikt dan waarvoor deze bevoegdheid is verleend.

De Leegstandswet beoogt te voorkomen dat de eigenaar van een leegstaande woning in afwachting van voorgenomen verkoop niet tot tijdelijke verhuur van de woning overgaat omdat hij vreest dat dan een beroep op de wettelijke huurbescherming het realiseren van zijn plannen onmogelijk maakt. Een beperking van de gronden waarop de verhuurder een huurovereenkomst waarbij een Leegstandswetvergunning is verkregen kan opzeggen, strookt niet met dat doel.
Voor het verkrijgen van deze vergunningen is de reguliere procedure van toepassing. Dat betekent dat in principe binnen 8 weken na de datum van indiening van de aanvraag een besluit moet worden genomen en dat, wanneer niet tijdig wordt beslist, van rechtswege een vergunning wordt verleend. De aanvraag voor deze vergunning kan tegelijkertijd worden aangevraagd met de vergunning tot afwijking van het bestemmingsplan.
De gemeente toetst de aanvraag aan de hand van de criteria die in artikel 15 lid 3 Leegstandwet staan opgenomen:

• De vergunning moet worden aangevraagd ten aanzien van woningen die onder het bovengenoemde onderdeel: “Woonruimte die op grond van de Leegstandwet kan worden verhuurd” zijn besproken;
• de woonruimte moet leeg staan;
• van de eigenaar kan in redelijkheid niet worden gevergd (dat wil zeggen dat de eigenaar zonder tijdelijke verhuring onevenredig wordt benadeeld) dat deze het gebouw of de woning op een andere wijze dan door het aangaan van een of meer huurovereenkomsten op grond van de Leegstandwet aan de volkshuisvesting dienstbaar maakt;
• de eigenaar toont aan dat de te verhuren woonruimte, gelet op de omstandigheden en mogelijkheden, in voldoende mate bewoond zal worden;
• voor woonruimte in een voor sloop of renovatie bestemde huurwoning: de (te verwachten) renovatie of sloop moet ingrijpend zijn en binnen een redelijke termijn plaatsvinden;
• Indien de eigenaar, als deze geen rechtspersoon is, slechts ten aanzien van één andere woonruimte als bedoeld in het eerste lid, onderdeel b, een nog geldende vergunning op grond van deze wet, heeft verkregen.

De toetsing van de gemeente moet plaatsvinden vóór het aangaan van de huurovereenkomst. Als de toetsing wordt gevraagd nadat de huurovereenkomst is gesloten dan is de Leegstandwet niet van toepassing.

Er kan meer dan eenmaal een vergunning per woning worden verleend
Vóór 1 juli 2013 kon een vergunning voor tijdelijke verhuur op grond van de Leegstandwet ten aanzien van hetzelfde gebouw of dezelfde woning slechts éénmaal worden verleend. Met de wettelijke regeling die vanaf 1 juli 2013 van kracht is geworden is het op grond van artikel 15 lid 5 Leegstandwet mogelijk gemaakt om dezelfde woonruimte gedurende de totale levensduur meerdere keren tijdelijk te verhuren. Vóór 1 juli 2013 kon de te koop staande woning voor maximaal twee jaar met driemaal een verlengingsmogelijkheid van maximaal één jaar worden verhuurd. Na 1 juli 2013 kan de woning een vergunning krijgen voor verhuring van vijf jaar. Verhuringen die onder het oude systeem zijn verhuurd, krijgen niet automatisch een vergunning voor de periode van vijf jaar. Door de wetswijziging is immers niet betoogd de verhuurder in een nadeliger positie te brengen of bestaande contracten inhoudelijk te wijzigen. Het hof ‘s-Hertogenbosch oordeelde in haar arrest van 2 september 2014, ECLI:NL:GHSHE:2014:3354 dat de enkele omstandigheid dat door een wetswijziging de werkingsduur van de verhuring ex artikel 15 Leegstandwet is verlengd tot vijf jaar niet met zich brengt dat daarmee ook de huurtermijn zonder nadere wilsovereenstemming tussen huurder en verhuurder is verlengd tot vijf jaar.
Om te waarborgen dat het bij een volgende periode van tijdelijke verhuur daadwerkelijk gaat om een nieuw ontstane situatie van leegstand, zal alleen een vergunning voor een volgende periode van tijdelijke verhuur worden verstrekt als tussen de verschillende perioden van tijdelijke verhuur een periode van reguliere verhuur dan wel gebruik als woonruimte door de eigenaar ligt van minstens vijf jaren.

Het door de gemeente te voeren beleid
Het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties biedt de gemeente de mogelijkheid om eigen beleid te voeren. Door dit beleid mag de huidige wet- en regelgeving niet worden aangescherpt, terwijl er anderzijds ook geen versoepeling van de wet- en regelgeving op kan treden. Met inachtneming hiervan behoort een uitbreiding van de wet- en regelgeving wél tot de mogelijkheden. De gemeente kan bijvoorbeeld bepalen dat de huurprijs 80 % van de maximum huurprijs op grond van het woningwaarderingsstelsel mag belopen. De gemeente mag ook een bepaald bedrag aan leges heffen (de leges dienen in een legesverordening te worden opgenomen) voor het verstrekken van een vergunning. Als een gemeente als voorwaarde aan het verstrekken van een vergunning de instemming van een hypotheekverstrekker verbindt, dan wordt de voorwaarde ten onrechte gesteld. De Leegstandwet kent een dergelijke voorwaarde aan het verstrekken van een vergunning immers niet. Tegen een afwijzing van de vergunning is geen beroep of bezwaar mogelijk. Op grond van artikel 1 van bijlage 2 bij de Awb kan geen beroep worden ingesteld tegen:
a. artikel 15, eerste lid, voor zover het betreft een weigering van de vergunning;
b. artikel 15, zesde lid, voor zover het betreft een afwijzing van het verzoek tot verlenging;
c. artikel 16, tiende lid, eerste volzin, en elfde lid, eerste volzin.

De vergunning voor tijdelijke verhuur van onder meer te koop staande woningen mag uitsluitend aan de in de wet genoemde voorwaarden worden getoetst. De vergunning mag dus niet worden geweigerd als aan de in de wet genoemde voorwaarden is voldaan. Dit betekent dat de gemeente voor deze woningen geen extra voorwaarden aan de vergunning mag stellen dan al in de Leegstandwet worden genoemd. De onder artikel 15 lid 1 onder b Leegstandwet (te koop staande woningen) wordt verleend voor vijf jaar. Dit betreft de voorwaarde voor het verkrijgen van een vergunning inhoudende dat van de eigenaar in redelijkheid niet kan worden gevergd dat hij het gebouw of de woning op een andere wijze dan door het aangaan van een of meer huurovereenkomsten als bedoeld in het eerste lid, eerste zin van de Leegstandwet, dienstbaar maakt aan de volkshuisvesting. De gemeente kan op grond van dit artikel wel verlangen dat een onrealistisch hoge verkoopprijs van een woning wordt verlaagd om de kans op verkoop te vergroten. Als de verkoper hieraan weigert mee te werken kan de vergunning worden geweigerd. De gemeentelijke toets bij de vergunningverlening kan in dit geval voorkomen dat verhuurders hun hele huurvoorraad te koop zetten en op deze manier tijdelijk kunnen verhuren. De gemeente toetst bij vergunningverlening voor de Leegstandwet immers of de woonruimte niet op een andere manier dan door tijdelijke verhuur op grond van de Leegstandwet beschikbaar kan worden gesteld voor de volkshuisvesting.

Verlenging vergunning
De geldigheidsduur van de Leegstandwetvergunning is sinds 1 juni 2013 gekoppeld aan de geldigheidsduur van de omgevingsvergunning voor het (tijdelijk) afwijken van het bestemmingsplan, met een maximum van 10 jaar. Hiermee wordt woonruimte bedoeld zoals vermeld in artikel 15 lid 1 onder a Leegstandwet . De termijn van 10 jaar geldt ook geldt voor de omgevingsvergunning voor het tijdelijk afwijken van het bestemmingsplan.

De vergunning, ten behoeve van de woonruimte als bedoeld in artikel 15 lid 1 onder c Leegstandwet (woning wordt binnen bepaalde termijn gerenoveerd of gesloopt) wordt verleend voor ten hoogste twee jaren. (artikel 15 lid 8 Leegstandwet) Deze kan worden verlengd tot zeven jaar (artikel 14 sub b BW).

De onder artikel 15 lid 1 onder b Leegstandwet (te koop staande woningen) wordt verleend voor vijf jaar. Deze vergunning kan niet worden verlengd (artikel 15 lid 7 Leegstandwet). De huurder van deze woonruimte hoeft dus niet meer binnen een huurperiode van vijf jaren meermalen verlenging van de vergunning aan te vragen. De maximum termijn waarbinnen deze woonruimte verhuurd kan worden blijft dus vijf jaar.

De onder artikel 15 lid 1 onder d Leegstandwet (te koop staande huurwoningen van bijvoorbeeld corporaties) wordt verleend voor twee jaar. Op verzoek van de eigenaar kunnen Burgemeester &  Wethouders deze duur telkens met ten hoogste een jaar verlengen tot maximaal vijf jaren.

De huurovereenkomst blijft van kracht na het tijdstip waarop de vergunning haar geldigheid heeft verloren tot het tijdstip waarop burgemeester en wethouders op het verlengingsverzoek hebben beslist. De huurovereenkomst op grond van de Leegstandwet eindigt in elk geval op het tijdstip dat de vergunning haar geldigheid verliest en/of burgemeester en wethouders na dat tijdstip het verlengingsverzoek hebben afgewezen. Bij afwijzing van de vergunning moet de verhuurder de ontruiming aanzeggen. Als de verhuurder dit verzuimt, dan ontstaat er een reguliere overeenkomst. Als de huurder het gehuurde niet vrijwillig ontruimt, dan zal de verhuurder de rechter in moeten schakelen om ontruiming te bewerkstelligen.

De vragen die in het kader van een verlenging van de vergunning gesteld kunnen worden zijn de volgende:
– Moet de verhuurder bij een verlenging van de vergunning geheel opnieuw aan de
vormvoorschriften voldoen?
– Moet de verhuurder de huurder van de verlenging van de vergunning op de hoogte brengen?

Het hof te ‘s-Gravenhage komt, in haar arrest van 7 april 2020 (ECLI:NL:GHDHA:2020:2777) waarin er sprake was van een huurovereenkomst voor onbepaalde tijd waarbij de vergunning was verlengd zonder dat de verhuurder de huurder hierover heeft geïnformeerd, tot de volgende overweging:

De omstandigheid dat huurder na het sluiten van de huurovereenkomst niet door de verhuurder op de hoogte is gesteld van de verlenging van de vergunning van B & W levert geen strijd op met artikel 16 lid 12 Leegstandwet. Ook overigens heeft de verhuurder daarmee niet in strijd met enige bepaling uit de Leegstandwet gehandeld. Op grond van artikel 15 lid 11 Leegstandwet loopt een huurovereenkomst die op het moment van een verlenging van de vergunning van B & W voortduurt, voor onbepaalde tijd door tot uiterlijk het tijdstip waarop de vergunning haar geldigheid verliest. Dit is alleen anders als uit de huurovereenkomst een bepaalde tijd voortvloeit of partijen een bepaalde tijd zijn overeengekomen. Noch uit de wettekst, noch uit de parlementaire geschiedenis is af te leiden dat voor dit doorlopen van de huurovereenkomst voor onbepaalde tijd is vereist dat de huurder op de hoogte is van het verzoek tot verlenging van de vergunning en de toewijzing daarvan. Ook ingeval de verhuurder de huurder niet informeert over de verlenging van de vergunning en geen nieuwe huurovereenkomst aanbiedt, mag de huurder er dus niet van uitgaan dat een reguliere huurovereenkomst voor onbepaalde tijd is ontstaan.

Volgens het hof is het bij een voortzetting van de vergunning zonder dat de huurder daarvan op de hoogte wordt gesteld niet nodig dat de huurder hierover wordt geïnformeerd. Het hof is bovendien van oordeel dat hier niet sprake was van het aangaan van een nieuwe huurovereenkomst. Deze lijn wordt na deze uitspraak ook gevolgd door andere rechtbanken. Dit lijkt mij ook juist, omdat bij een huurovereenkomst die voor onbepaalde tijd is aangegaan, waarvan de vergunning nog kan worden verlengd, de huurder niet wordt benadeeld in het verlengen van de vergunning zonder de huurder daarover te informeren. De onbepaalde periode wordt bedoeld in de zin dat het partijen bij het aangaan van de overeenkomst nog niet duidelijk was wanneer de huurperiode zou eindigen binnen de periode waarbinnen de vergunning zou gelden. De huurovereenkomst eindigt immers door het voorzetten van de vergunning alleen door opzegging, ontbinding of beëindiging door wederzijdse instemming. De overeenkomst eindigt immers niet door het aflopen van de vergunning, omdat de vergunning is verlengd.

Het gerechtshof te Den Haag besliste in het arrest van 20 december 2022 (ECLI:NL:GHDHA:2022:2466) beslist dat de huurder geen huurbescherming genoot na het verstrijken van de termijn waarbinnen de vergunning geldig was. Deze woning was verhuurd op basis van de Leegstandwet. De verhuurder had na het verstrijken van de geldigheidsduur van de vergunning de gewezen huurder aansluitend een gebruiksovereenkomst aangeboden. Na opzegging van de gebruiksovereenkomst beriep de gewezen huurder zich op huurbescherming, omdat de verhuurder naar zijn zeggen de verplichtingen van de Leegstandswet niet volledig had nageleefd. In de overeenkomst waren partijen het volgende overeengekomen: “De overeenkomst wordt met ingang van 5 februari 2014 aangegaan voor onbepaalde tijd, maar ten minste voor zes maanden. Zonder opzegging eindigt deze overeenkomst op het tijdstip dat de in de aanhef genoemde vergunning van B. en W. haar geldigheid verliest. (…)”.

Het college van burgemeester en wethouders van de gemeente heeft deze vergunning vanaf 2013 jaarlijks verlengd tot de laatste verlenging op 19 september 2017. In deze laatste verlenging staat onder meer: “Hierbij verlengen wij de op 20 september 2011 aan u verleende vergunning tijdelijke verhuur ex artikel 15 van de Leegstandwet voor de 360 woningen in het complex de Hoven fase 2 gelegen aan de [adres] , (…) opnieuw met één jaar tot 20 september 2018. (…). Op grond van de Leegstandwet is dit de laatste keer dat de vergunning kan worden verlengd, omdat hiermee de maximale termijn van zeven jaar wordt bereikt. (…).”

In een nieuwsbrief van 29 januari 2018 heeft de verhuurder aan de bewoners met een tijdelijk huurcontract op grond van de Leegstandswet laten weten dat ze uiterlijk tot 20 september 2018 hun woning tijdelijk kunnen blijven huren; niet langer, omdat dit niet mag op basis van de Leegstandswet. Daaraan is toegevoegd dat de bewoners dan nog niet direct hoeven te verhuizen, maar als tijdelijke huurder het huurcontract kunnen voortzetten als bruikleenovereenkomst (een vorm van anti-kraak); dat dan geen huur meer betaald hoeft te worden maar alleen een klein bedrag aan service- of administratiekosten. De verhuurder heeft de huurder nog het volgende bericht gestuurd: “(….) Beëindiging tijdelijke huurovereenkomst op 19 september 2018: U huurt van ons de woning in de Hoven. U hebt hiervoor een tijdelijk huurovereenkomst op grond van artikel 15 en 16 van de Leegstandwet. In de nieuwsbrief van januari meldden wij al dat de leegstandwetvergunning afloopt op 19 september 2018. Omdat de vergunning afloopt, eindigt ook uw huurovereenkomst op 19 september 2018. Maar u hoeft niet gelijk weg. (…) Door met een bruikleenovereenkomst langer in de Hoven te kunnen blijven wonen geven wij u meer tijd om een andere woning te vinden.

De gewezen huurder heeft een bruikleenovereenkomst getekend. Daar stond de volgende bepaling in vermeld: “Door ondertekening van de onderhavige gebruiksovereenkomst gaat u ook akkoord met het beëindigen van de met u gesloten huurovereenkomst op grond van de Leegstandwet. (…)”.

Op 26 augustus 2019 is de gebruiksovereenkomst met gewezen huurder per 11 november 2019 opgezegd. De huurder riep in een later stadium de vernietiging van de gebruiksovereenkomst in.

De kantonrechter heeft daartoe (overeenkomstig het arrest van dit hof van 7 april 2020, ECLI:NL:GHDA:2020:2777) onder meer geoordeeld dat de Leegstandswet bij deze huurovereenkomst voor onbepaalde tijd niet van de verhuurder verlangt dat zij de huurder telkens op de hoogte stelt van iedere verlenging van de Leegstandswet-vergunning door B&W. Bij het aangaan van de huurovereenkomst is in lijn met de wettelijke bepalingen afgesproken dat de huurovereenkomst in ieder geval eindigt wanneer de Leegstandswet-vergunning haar geldigheid verliest. Dat staat in de huurovereenkomst. Ook staat hierin dat deze vergunning verlengbaar is.

In hoger beroep vorderde de huurder de huurovereenkomst te ontbinden met veroordeling van de verhuurder in de verhuiskosten.

Het hof oordeelde dat volgens de wetsgeschiedenis met het schriftelijk aangaan van de tijdelijke huurovereenkomst, waarbij melding wordt gemaakt van de vergunning op grond van de Leegstandswet, wordt bereikt “dat de huurder steeds bekend is met het tijdelijk karakter van de huurovereenkomst”. Het woordje ‘steeds’ uit de wetsgeschiedenis moet dus in deze context worden gelezen. Dit komt ook tot uiting in genoemd artikel 16 lid 12 van de Leegstandswet. Op grond van artikel 15 lid 11 van de Leegstandwet loopt een huurovereenkomst die op het moment van een verlenging van de vergunning voortduurt, voor onbepaalde tijd door tot uiterlijk het tijdstip waarop de vergunning haar geldigheid verliest. Dit is alleen anders als uit de huurovereenkomst een bepaalde tijd voortvloeit of partijen een bepaalde tijd zijn overeengekomen.

Volgens het hof was het de gewezen huurder duidelijk dat hij in 2014 een tijdelijke huurovereenkomst had gesloten. Deze tijdelijkheid hield verband met de Leegstandswet-vergunning die was verleend en die maakte dat de huurovereenkomst in ieder geval zou eindigen op het moment dat de Leegstandswet-vergunning haar geldigheid zou verliezen (artikel 16 lid 8 van de Leegstandswet).

De huurder die huurt op basis van de Leegstandswet, hoeft niet op de hoogte te worden gesteld van de verlengingen van de Leegstandswet-vergunning. De wet eist dit niet en de wetsgeschiedenis evenmin. De huurder moet ervan uitgaan dat de huurovereenkomst (dus zonder huurbescherming) voor onbepaalde tijd doorloopt totdat de Leegstandswet-vergunning haar geldigheid verliest. Het betoog van [appellant] dat uit het woordje ‘steeds’ in de parlementaire toelichting blijkt dat het de bedoeling van de wetgever is geweest dat de huurder jaarlijks moet worden geïnformeerd over een verlenging van de Leegstandswet-vergunning, vindt geen steun in de bedoelde passage uit de wetsgeschiedenis.

De situatie kan anders liggen als de overeenkomst voor bepaalde tijd is aangegaan en de overeenkomst  stilzwijgend is verlengd nadat er een verlenging van de vergunning is aangevraagd. Het gerechtshof Amsterdam kwam in haar vonnis van 24 februari 2005 (ECLI:NL:GHAMS:2005:AT5821) tot oordeel dat de huurder bij het aangaan van de tijdelijke huurovereenkomst, en het niet vermelden van verlenging van de vergunning niet heeft hoeven te beseffen dat de huurperiode na het verstrijken van de vergunningsduur voort zou duren. De rechter was er in eerste aanleg van uitgegaan dat de huurovereenkomst na het verstrijken van de bepaalde periode was verkleurd naar een reguliere overeenkomst. Zoals de voorzieningenrechter (onbestreden) heeft overwogen, is de huurder op geen enkele wijze op de hoogte gesteld van de verlenging van de vergunning en heeft zij eerst ruim acht maanden na afloop van de tijdelijke huurovereenkomst een opzeggingsbrief van de verhuurder ontvangen. Van het bestaan van een situatie waarin de huurder zich ervan bewust was dat sprake was van een evidente vergissing kan, anders dan de verhuurder stelt, daarom niet worden uitgegaan. Het hof bevestigde het vonnis van de rechter in eerste aanleg.

Als de huurder dan door een fout van de verhuurder met toestemming van verhuurder het gehuurde blijft gebruiken, dan ontstaat er een normale huurovereenkomst voor onbepaalde tijd op grond van artikel 7:232 BW e.v.  Blijft verlenging van de huurovereenkomst achterwege, dan wordt de overeenkomst omgezet in een reguliere huurovereenkomst. Dit is nu vastgelegd in artikel 16 lid 8 Leegstandwet. Het onderscheid tussen de overeenkomst die voor bepaalde tijd is aangegaan en de overeenkomst die voor onbepaalde is aangegaan is van belang. In dit artikel staat dat opzegging van de overeenkomst dus niet nodig is. Er ontstaat wel een reguliere overeenkomst als de huurder zonder nadere afspraken met de verhuurder te maken gebruik van het gehuurde mag blijven maken. Dit blijkt ook het bovengenoemde arrest van het gerechtshof te Den Haag van 20 december 2022 (ECLI:NL:GHDHA:2022:2466).

De verschillende perioden waarvoor een vergunning verleend kan worden
Door deze nieuwe regeling wordt de maximale termijn voor verlenging van de vergunning voor bepaalde woonruimte aangepast. Hieronder treft u een overzicht aan van de huurtermijnen, die van toepassing zijn bij de verschillende vormen van verhuring.

Huurwoningen in afwachting van sloop of renovatie
In de huidige financiële crisis blijken herstructureringsprojecten echter soms nog langduriger vertraging te ondervinden. De maximumtermijn voor tijdelijke verhuur luidt zeven jaren (nieuw huurbeleid). De gemeente die de verlenging van de vergunning dient af te geven zal moeten onderzoeken of verlenging van de termijn van tijdelijke verhuur in de specifieke situatie van toepassing is.

Woonruimte in leegstaande gebouwen (bijvoorbeeld kantoren of scholen)
Het gaat hierbij om gebouwen die op min of meer weinig ingrijpende wijze dienstbaar zijn te maken voor volkshuisvestingsdoeleinden, die tijdelijk leegstaan in afwachting van een bepaalde andere bestemming zoals verbouwing of verkoop dan wel bestemd zijn om te worden afgebroken, waarbij niet in redelijkheid kan worden gevergd de woonruimte op andere wijze dienstbaar te maken aan de volkshuisvesting. Bijvoorbeeld wanneer er sprake is van een tijdelijke ontheffing van het bestemmingsplan, waardoor permanente verhuur geen optie is. De maximumtermijn voor tijdelijke verhuur van deze woonruimte luidt tien jaren (artikel 15 lid 6 Leegstandwet ).

Woonruimte bij verhuring van te koop staande woningen
De periode waarvoor een vergunning kan worden verleend bij verhuring van te koop staande woningen van particulieren is vijf jaar. Dit staat in artikel 15 lid 7 Leegstandwet .

Woonruimte bij verhuur van te koop staande woningen van bijvoorbeeld corporaties
De periode waarvoor een vergunning kan worden verleend is twee jaar. Deze periode kan worden verlengd met elke keer één jaar tot maximaal vijf jaar. Dit staat in artikel 15 lid 6 Leegstandwet ).